Bret Hart

Bret Sergeant Hart (ur. 2 lipca 1957 r., Calgary, Alberta) – były kanadyjski wrestler pochodzący z legendarnej rodziny Hartów, siedmiokrotny mistrz świata dwóch największych organizacji wrestlingu WWE oraz WCW. Znany był pod pseudonimem Hitman (przyjęte od boksera – Thomasa Hearnsa). Mimo, iż walki Harta były bardzo fizyczne i charakteryzowały się wysokim poziomem technicznym w całej swojej karierze Bret Hart nigdy nie spowodował poważnej kontuzji na swoim przeciwniku. W pracy był bardzo rzetelny, występując w federacji World Wrestling Federation tylko dwa razy nie stawił się na wcześniej zaplanowanej gali z powodów osobistych. Ze względu na swoje techniczne zdolności Hart nazywany był "The Excellence of Execution" (przyjęte od Gorilla Monsoona) oraz "The best there is, the best there was, and the best there ever will be" (cytat z filmu z 1984 roku The Natural, z Robertem Redfordem). Pracował dla dwóch największych na świecie organizacji zapaśniczych WWF oraz WCW w których zdobył tytuł mistrza świata.

Początki kariery

Urodzony w Calgary, Alberta Bret był ósmym dzieckiem legendarnego promotora wrestlingu Stu Harta. Każdy, z jego siedmiu braci został w przyszłości albo profesjonalnym wrestlerem, albo był ściśle powiązany z wrestlingiem. Cztery siostry Breta poślubiły wrestlerów. Dwóch jego szwagrów – Davey Boy Smith, oraz Jim Neidhart osiągnęli duże sukcesy walcząc w ringu. Najmłodszy brat Breta – Owen Hart był uważany za najzdolniejszego wrestlera z rodziny Hartów, zginął w tragicznym wypadku w 1999 roku podczas gali wrestlingowej PPV emitowanej na żywo.

Bret Hart przez wielu fanów był uważany za najlepszego na świecie wrestlera technicznego. Swoją karierę zapaśnika rozpoczął w federacji ojca – Stu Harta – Stampede Wrestling znajdującej się w rodzinnym mieście Breta – Calgary. Stu był wielokrotnie managerem młodej gwiazdy, jednak prawdziwe doświadczenia i umiejętności w ringu poznał dzięki dwóm japońskim zapaśnikom (Mr. Hito). Doświadczenia w ringu Bret nabywał również w kraju kwitnącej wiśni, gdzie pamiętne są jego świetne pojedynki z The Dynamite Kid`em i Tiger Mask'iem. W Stampede Wrestling Bret zdobywał wielokrotnie najważniejsze pasy, aż do roku 1984 kiedy to organizacja jego ojca została wykupiona przez Vince McMahon'a. Później został zaangażowany do World Wrestling Federation.

World Wrestling Federation

Pierwsze sukcesy w nowej federacji Bret zaczął osiągać dopiero pod koniec lat 80., kiedy to dwukrotnie zdobył pasy WWF World Tag Team Championship jako członek stajni Hart Foundation. Jego partnerem przy ringu był wrestler używający siły, kontrastujący z technicznym Bretem – Jim Neidhart. Pierwotnie managerem tego Tag Teamu był legendarny "The Mouth of the South" Jimmy Hart, który stworzył znane do dzisiaj kolory używane przez Breta Harta (różowy i czarny) i przez Hart Foundation. Tag Team w ostateczności przeszedł face turn i pod nazwą "The Pink and Black Attack" rozpoczęli feud z takimi przeciwnikami jak British Bulldogs oraz Demolition.

Na gali WrestleMania VII zespół przegrał tytuły na rzecz The Nasty Boys, w wyniku czego zawodnicy rozdzielili się i rozpoczęli kariery solowych wrestlerów. Na gali SummerSlam 1991 Bret po raz pierwszy zdobył pas – Intercontinental Championship pokonując Mr. Perfecta za pomocą swojej najbardziej znanej akcji – Sharpshooter. Kilka miesięcy potem Bret stracił ten tytuł na rzecz The Mountiego. W rzeczywistości Bret stracił ten pas, ponieważ kończył mu się kontrakt z federacją i nie było do końca wiadomo czy zostanie on przedłużony. Po przegranej jego przyjaciel – Roddy Piper zapowiedział odzyskanie tytułu, co też stało się na gali Royal Rumble 1992. Na gali WrestleMania VIII Bret pokonał "The Rowdy One" i po raz drugi zdobył Intercontinental Championship. Była to jedna z najlepszych walk w historii wrestlingu i znalazła się na Home Video poświęconym pasowi IC.

W lipcu 1992 roku Bret Hart pokonał Shawna Michaelsa w pierwszej walce typu "Ladder Match" w World Wrestling Federation. Pomysłodawcą tego typu walki był Bret Hart, który walczył w Stampede Wrestling w pojedynkach tego typu.

Na gali SummerSlam 1992 Davey Boy Smith pokonał Breta Harta i zdobył pas Intercontinental, na gali w Anglii na Wembley Stadium. Walkę tę oglądało ponad 80.000 fanów. Hart po tym czasie dostał status main eventera i rozpoczął batalie o pas WWF World Heavyweight Championship z Riciem Flairem. Pas ten zdobył w Saskatchewan Place, w Saskatoon, Saskatchewan, Canada (dom rodzinny ojca Breta – Stu Harta), pokonując Rica Flaira. Walka ta nie była nigdy pokazana w telewizji. Podczas tej walki Bret doznał kontuzji pleców, oraz przemieszczony został jego palec (o czym opowiada w swoim DVD).

Tytuł mistrza federacji Bret stracił na rzecz Yokozuny na gali WrestleMania IX. Yokozunie w walce pomagał manager – Mr. Fuji. Na tej samej gali Yokozuna wyzwał do walki Hulka Hogana, który odzyskał tytuł od sumity. Niedługo później, Bret wziął udział w prestiżowym turnieju King of The Ring, i pokonując Razor Ramona, Mr. Perfecta i Bam Bam Bigelowa zdobył go w 1993 roku. Po koronacji jako król ringu, Bret został zaatakowany przez komentatora – Jerry "The King" Lawlera. Lawler rozpoczął feud z całą rodziną Hartów zakończony walką z Bretem na gali SummerSlam 1993. Pierwotnie Lawler poddał się po Sharpshooterze Breta, jednak ten nie chcąc puścić przeciwnika został zdyskwalifikowany, dzięki czemu w ostateczności to The King został zwycięzcą.

Według pierwotnych planów na gali SummerSlam Bret Hart miał stanąć do batalii o tytuł mistrza świata z Hulkiem Hoganem, jednak Hulk Hogan który miał klauzule w kontrakcie pozwalającą mu na układanie swoich walk nie zgodził się na to. Hulk nie chciał stracić tytułu w walce z mało jeszcze wtedy znanym na świecie wresterem. Na gali SummerSlam tytuł zdobył Yokozuna, a Hulk Hogan przeszedł do odwiecznego wroga WWF – World Championship Wrestling.

Na gali Royal Rumble 1994 Bret Hart wraz z Lexem Lugerem zostali zwycięzcami walki Battle Royal, jako że wyeliminowali siebie nawzajem w tym samym czasie. W wyniku walki oboje stanęli do pojedynku na gali WrestleMania X z Yokozuna, którego stawką był tytuł mistrza wagi ciężkiej. Pas zdobył Bret Hart odliczając Yokozune.

W tym samym okresie między Bretem a młodszym bratem – Owenem rozpoczęły się spięcia, które miały rozpocząć długo oczekiwany feud (Fani oczekiwali walki brat vs. Brat po wielkiej koalicji z początku lat 90). Według storyline Owen miał być zazdrosny sukcesów jakich doświadczał starszy brat. Cała historia rozpoczęła się już na gali Survivor Series 1993 kiedy rodzina Hartów (wraz z Bretem i Owenem) pokonała zawodników Shawna Michaelsa. Owen był jedynym zawodnikiem z drużyny Hartów, który podczas tej walki został wyeliminowany, podczas gdy Bret, Keith oraz Bruce zdołali zakończyć walkę. Za swoją eliminację winił starszego brata i wyzwał go do walki. Bret jednak nie podjął wyzwania i do walki jeszcze w tym czasie nie doszło. Bretowi udało się "pogodzić" z bratem i na gali Rogal Rumble 1994 stanęli do walki o tytuły Tag Team przeciwko The Quebecers. Bret jednak doznał kontuzji i nie był w stanie dokończyć walki, przez co Owen nie zdołał zdobyć swojego pierwszego, historycznego tytułu. Sędzia widząc kontuzje Breta przerwał walkę, i Owenowi nie udało się zdobyć pierwszego, historycznego pasa w federacji. Owen zaatakował kontuzjowaną nogę Breta, co doprowadziło do walki na gali Wrestlemania X, gdzie Bret miał pokazać bratu "gdzie raki zimują". Stało się jednak inaczej, i Owen sensacyjnie wygrał na najważniejszej gali z gwiazdą federacji. Nie przeszkodziło to jednak Bretowi pokonać w Main Evencie Yokozuny i zdobył pas wagi ciężkiej. Przez następne 3 lata bracia stanęli naprzeciwko siebie wielokrotnie, a stawka często był pas WWF Championship. Najbardziej przez fanów jest pamiętna walka w klatce z gali SummerSlam 1994, która została oceniona na 5 gwiazdek przez Dave’a Meltzera

Na gali Survivor Series 1994 Bob Backlund, dzięki pomocy Owena Harta pokonał Breta Harta i zdobył WWF Heavyweight Title. Bret kontynuował jednak feud z Bobem Backlundem, zakończony walką "I Quit Match" na gali Wrestlemania XI. Bret pokonał Boba w niecałe 10 minut. Wiele lat później Bret przyznał, że była to jego jedna z mniej lubianych walk. Przez większość roku 1995 Bret walczył z mniej znanymi zawodnikami federacji takimi jak Hakushi, Jean-Pierre LaFitte, Isaac Yankem, DDS. Pod koniec roku, na gali Survivor Series Bret pokonał Diesela i zdobył ponownie WWF Championship. Tytuł ten trzymał przez kilka miesięcy, aż do gali Wrestlemania XII, gdzie w walce "60-minutes Iron Match" został pokonany przez HBK Shawna Michaelsa. W regulaminowym czasie walki był remis, jednak ówczesny prezydent WWF – Gorilla Monsoon zarządził dogrywkę, w której Shawnowi udało się położyć na łopatki Breta Harta po wykonaniu 2 Superkickow. Bret zniknął z ringu na 7 miesięcy. Dostał bardzo lukratywny kontrakt z federacji World Championship Wrestling, ale w ostateczności podpisał 20-letni kontrakt z WWF. Po zakończeniu kariery wrestlera, Bret miał być trenerem, oraz zajmować się wyszukiwaniem talentów.

 

 

Wielki powrót

Bret Hart powrócił do federacji na gali Survivor Series 1996, i stanął do walki z nową gwiazdą WWF – Stone Coldem. Walkę wygrał Bret Hart po pinie. Na gali In Your House: Final Four w lutym 1997 Bret zmierzył się w walce Fatal Four Way Match ze Stone Coldem, Baderem i Undertakerem, i z tego pojedynku również wyszedł zwycięsko. Bret tym samym ponownie zdobył pas WWF Title. Dzień później, na RAW stanął do walki w obronie tytułu z Sycho Sidem. Sycho pokonał Breta z pomocą Steve Austina, i zdobył pas. Doprowadziło to do walki na najważniejszej gali roku – Wrestlemanii 13. Bret pokonał Austina w I Quit Match po 22 minutach świetnej walki. Specjalnym sędzią był Ken Shamrock. Walka ta została uznana jako jedna z najlepszych w historii tej gali.

Po gale Bret Hart został głównym heelem federacji, a Stone Cold głównym facem. Bret ponownie połączył siły z młodszym bratem – Owenem, oraz z Davey Boy Smithem. Wspólnie z Brianem Pillmanem i Jimem Neidhartem zreaktywowana została grupa Hart Foundation. Konserwatywny Bret Hart jako lider Hart Foundation wypowiadał się bardzo krytycznie w stosunku amerykańskiego stylu życia bez wartości, jednocześnie wywyższając Kanadę, stając się przez to jedną z mniej lubianych gwiazd. Hart Foundation oskarżane było o homofobię i rasizm. Na gali SummerSlam 1997 Bret po raz piąty w karierze zdobył WWF Title, pokonując Undertakera. Sędzią w walce był Shaw Michaels, który chcąc uderzyć krzesłem Harta po tym jak ten plunął mu w twarz, przypadkowo uderzył stalowym krzesłem Undertakera.

Screw job

Bret Hart będąc mistrzem świata WWF został pozbawiony pasa na wskutek tajnego spisku pomiędzy Vince McMahonem, sędzią Earl Hebnerem, Shawn Michaelsem oraz kilkoma oficielami. Mistrzowski pas został odebrany wbrew wcześniejszym oficjalnym ustaleniom pomiędzy Hartem a McMahonem w walce w Kanadzie podczas gali PPV Survivor Serires w 1997 roku. Głównym motywem działań McMahona była prawdopodobnie chęć zminimalizowania destruktywnego wpływu jaki mógł mieć Hart przechodząc do konkurencyjnej orgazacji WCW. Nie wliczając tragicznej śmierci Owena Harta, screw job w Montrealu jest najbardziej wstrząsającym i kontrowersyjnym wydarzeniem w historii wrestlingu. Incydent szczególnie mocno utrwalił się w historii wrestlingu ze względu na ogromną popularność zapaśnika obdarzonego symptią przez światową publiczność, postrzegającą go jako bohatera, który w ciągu 14 letniej kariery w WWE stał się jedną z najbardziej lojalnych i ciężko pracujących super gwiazd.

World Championship Wrestling

Zaraz po pamiętnej gali Survivor Series, Bret Hart dołączył do federacji World Championship Wrestling (WCW). Zadebiutował na gali StarrCade 1997 Bret wmieszał się do walki Hulka Hogana ze Stingiem, przyczyniając się do wygranej Stinga. Po Montreal Screwjobie, Bret stał się w WCW facem na krótki czas, aż do początku roku 1998. Na gali WCW Monday Nitro podczas segmentu Hulka Hogana i Randy Savage`a, pojawił się Bret i nieoficjalnie dołączył do grupy NWO. Jako członek stajni Bret nie był już pushowany na main eventera i rozpoczął batalię o tytuł United States Heavyweight Championship, który w karierze zdobył czterokrotnie.

Po pewnym czasie Bret wyzwał do walki Goldberga, który wykonał na nim Spear na WCW Nitro. Bret jednak miał podkoszulka stalową płytę, nokautując w ten sposób przeciwnika. Po tym incydencie Bret na krótki czas odszedł z federacji. Kiedy był gotowy do powrotu, i miał już rozpisany scenariusz, tragicznie zginął jego młodszy brat – Owen w wyniku wypadku w WWF.

Bret powrócił do wrestlingu 4 października 1999 roku, na gali poświęconej Owenowi. Stanął przeciwko Chrisowi Benoit. Gala miała miejsce w Kemper Arena w Kansas City, gdzie kilka miesięcy wcześniej zdarzył się wypadek. W tym samym okresie, jeden z głównym writerów federacji WWF – Vince Russo, podpisał kontrakt z WCW. Russo był pomysłodawcą zmiany tytułów w walce Stinga i Hulka Hogana na gali Halloween Havoc 1999, aby w ostateczności pas został zawieszony. Rozpoczął się turniej o tytuł mistrza federacji rozgrywany na kolejnych Monady Nitro, a zakończony na gali Mayhem. W Walce wieczoru Bret Hart pokonał Chrisa Benoit i po raz pierwszy w karierze został mistrzem świata federacji WCW. Tym samym został pierwszym w historii wrestlingu WWF Triple Crown Championem oraz WCW Triple Crown Championem (posiadał wszystkie tytuły danej federacji). Drugim zawodnikiem, któremu udał się ten wyczyn jest Chris Benoit (2004 rok).

Bret uczestniczył w reformacji nWo w składzie Jeff Jarrett, Kevin Nash, Scott Hall, oraz Harris Brothers. Na gali StarrCade 1999 Bret obronił tytuł pokonując Goldberga. To właśnie podczas tej walki zdarzyło się niefortunne kopnięcie Billa, które spowodowało ciężką kontuzje i zakończenie kariery zapaśnika przez Breta Harta. Pomimo tego Bret nigdy nie przegrał tytułu mistrza świata. Po zakończeniu kariery pas został zawieszony i odbył się o niego turniej.

Pomimo zakończenia kariery, pojawiało się wiele informacji dotyczących powrotu Breta na zapaśniczy ring. W 2005 roku nastąpiło spotkanie Breta Harta z Chairmanem WWF – Vincem McMahonem, jednak dotyczyło ono tylko i wyłącznie powstającego materiału poświęconego życiu wrestlera. Ponowne pogłoski były w 2006 roku, kiedy to Bret wystąpił w ceremonii Hall of Fame, jednak nie pojawił się dzień później na najważniejszej gali roku – Wrestlemanii. Gala Survivor Series w 2007 roku odbędzie się w Molson Centre w Montreal, Quebec, Kanada. Będzie to tym samym 10 rocznica pamiętnego Screw Jobu Breta Harta.

Życie na emeryturze

W czerwcu 2002 roku Bret doznał wylewu krwi do mózgu w wyniku wypadku motocyklowego. Hart przeleciał nad motorem i uderzył głową i plecami o betonową ziemię. Po tym wypadku były wrestler został sparaliżowany. Jednak jego rehabilitacja dała zaskakująco dobre rezultaty i już po kilku miesiącach odzyskał niemalże pełną sprawność ciała.

Od roku 2000 relacje pomiędzy Bretem Hartem, a Vincem McMahonem zaczęły się poprawiać. Hart wystąpił w grach komputerowych WWE Day of Reckoning, oraz WWE SmackDown! vs. RAW. Na swojej stronie napisał nawet, że chciałby się zmierzyć w pożegnalnej walce z Kurtem Angle, jednak do walki nigdy nie doszło.

W połowie 2005 roku WWE ogłosiło powstanie DVD poświęconego życiu legendarnego wrestlera. Pierwotnie miało nazywać się ono Screwed: The Bret Hart Story, w większej części poświęconej Skrew Jobie w Montrealu. 3 sierpnia 2005 roku nastąpiło spotkanie wrestlera z Vincem, i dotyczyło ono treści DVD. Bret dostał pewną władze nad produkcja i została ona przemianowana na "Bret “Hit Man" Hart: The Best There Is, The Best There Was, The Best There Ever Will Be”. Dodatkowo na bonusowej płycie DVD znalazły się ulubione walki Breta Harta ze swojej zapaśniczej kariery. Materiał oficjalnie pojawił się w sprzedaży 15 listopada 2005 roku.

16 listopada 2006 roku Bret pojawił się po raz pierwszy od 9 listopada 1997 roku w WWE w programie Byte This. W listopadzie 2005 roku Bret wziął również udział w sesji autograficznej wspólnie z gwiazdami WWE – Jerry Lawlerem, Carlito i Kurtem Angle. Wtedy też w wywiadzie powiedział, że wybaczył dawnemu przyjacielowi sędziemu – Earlowi Hebnerowi udział w incydencie montrealskim.

WWE Hall of Fame

16 lutego 2006 roku na RAW zostało ogłoszone, iż Hart został zaproszony do hali gwiazd WWE – Hall of Fame. We wcześniejszych latach Bret nie był tym zainteresowany, jednak nagranie wspólnego DVD zmieniło jego nastawienie w tej sprawie. Bret zastrzegł sobie tylko to, że na ceremonii nie może pojawić się Shawn Michaels, Hart odmówił także otrzymania zapłaty od WWE za uczestnictwo w gali. Hart został poproszony przez Vince’a McMahona o udział w walce albo w segmencie na gali Wrestlemania 22, jednak ten na to się nie zgodził.

Do hali gwiazd, 1 kwietnia Bret Hart został wprowadzony przez odwiecznego rywala w federacji – Stone Cold Steve’a Austina.

14 lipca 2006 roku Bret Hart został dodany do George Tragos/Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame – organizacja będąca instytutem i muzeum wrestlingu, znajdującym się w Newton, Iowa. Innymi gwiazdami zaproszonymi w tym samym czasie byli Larry Hennig, Mike DiBiase, Dory Funk, Nikita Koloff, Tom Jenkins, oraz Bob Roop

Ulubione akcje

• Sharpshooter
• Spike piledriver
• Bridging German suplex
• Inverted atomic drop
• Ringpost figure four leglock
• Russian legsweep
• Second rope elbow drop
• Side backbreaker
• Snap suplex
• Superplex
• Victory roll
• Hart Attack (z Jimem Neidhartem)

Gimmicki

"The Hitman",The Excellence of Execution,The Best There Is The Best There Was And The Best There Ever Will Be,The Pink And Black Attack.

Zdobyte tytuły i nagrody

• Pro Wrestling Illustrated
  • PWI uplasowało go na miejscu #1 w roku 1993 i 1994 w PWI 500
  • PWI uplasowało go na miejscu #4 z najlepszych 500 wrestlerów w "PWI Years" w 2003
  • PWI uplasowało go na miejscu #37 z najlepszych Tag Team’ów w "PWI Years" (z Jimem Neidhartem)
  • PWI Most Inspirational Wrestler Award (1994)
  • PWI Comeback of the Year Award (1997)
  • PWI Most Hated Wrestler Award (1997)
  • PWI Feud of the Year Award (1993) przeciwko Jerry Lawler
  • PWI Feud of the Year Award (1994) przeciwko Owen Hart
  • PWI Match of the Year Award (1992) przeciwko Davey Boy Smith
  • PWI Match of the Year Award (1996) przeciwko Shawn Michaels
  • PWI Match of the Year Award (1997) przeciwko "Stone Cold" Steve Austin
  • PWI Editor’s Award (2003)

• Stampede Wrestling
  • 6-time Stampede Wrestling North American Heavyweight Champion
  • 2-time Stampede Wrestling British Commonwealth Mid-Heavyweight Champion
  • 5-time Stampede Wrestling International Tag Team Champion (3 razy z Keith Hartem)
  • 1 raz z Jimem Neidhartem, 1 raz z Leo Burkem)

• World Championship Wrestling
  • 2-time WCW World Heavyweight Champion
  • 4-time WCW United States Heavyweight Champion
  • 1-time WCW World Tag Team Champion (z Billem Goldbergiem)

• World Wrestling Council
  • 1-time WWC Caribbean Tag Team Champion (ze Smithem Hartem)
  • World Wrestling Federation
  • 5-time WWF World Heavyweight Champion
  • 2-time WWF Intercontinental Heavyweight Champion
  • 2-time WWF World Tag Team Champion (z Jimem Neidhartem)
  • 1994 Royal Rumble winner (z Lexem Lugerem)
  • 1991 i 1993 King of the Ring
  • Drugi w historii Triple Crown Champion
  • 2006 WWE Hall of Fame inductee
  • Hart był szóstym z jedenastu zawodników, którzy zdobyli WWF i WCW World Championship

• Wrestling Observer Newsletter
  • Jest członkiem Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (dodany w 1996)
  • 1993 Feud of the Year (vs Jerry Lawler)
  • 5 Star Match: vs. Owen Hart (WWF SummerSlam, 29 sierpnia 1994: Steel Cage match)
  • 5 Star Match: vs. Steve Austin (WWF Wrestlemania 13, 23 marca 1997: "I Quit" match)
  • 1997 Feud of the Year (z Owenem Hartem, Jimem Neidhartem, Davey-Boy Smithem i Brianem Pillmanem vs Steve Austin)
  • 1997 Match of the Year (vs Steve Austin).